Selecteer een pagina

Het elektrische tweerichtingsuniversum, deel 2

door | 13 dec 2019 | Theorie

Wat als alles wat we weten over zwaartekracht onjuist is? Wat als er in het universum geen aantrekkingskracht bestaat? Geen kom-naar-hier-want-ik-wil-hebben-kracht, maar alleen een ik-breng-naar-daar-want-ik-wil-geven-kracht? Wat is massa eigenlijk dat zogenaamd andere massa aantrekt? In mijn vorige blog werd aan de hand van een voorbeeld een ui gepeld. Die ui laat ik nu maar even voor wat het is, maar ik ga wel verder waar ik gebleven was. Namelijk met Walter Russell’s ideeën over elektriciteit, magnetisme, zwaartekracht en het tweerichtingsuniversum.

This universe is electrifying!

In mijn vorige bericht heb je kunnen lezen dat elektriciteit volgens Walter Russell het enige ‘gereedschap’ is waarmee vormen in het universum worden gecreëerd. Alles wat wij waarnemen in het universum is in beweging en alle bewegingen zijn elektrisch. Elektriciteit verdeelt eenheid in twee polariteiten. Het is de Thinking Mind (zie mijn blog Being in two worlds). En de energie die het gebruikt en manifesteert is afkomstig uit het onzichtbare universele vacuüm (the Knowing Mind).

Eerder heb ik een voorbeeld over golven in het water gebruikt. Je kunt je de elektrische kracht ook voorstellen als het oprekken van een elastiek tussen je beide handen. Hoe harder je trekt, dus hoe groter je kracht, hoe verder de twee uitersten uit elkaar getrokken worden. De onderlinge spanning tussen beide uitersten wordt hierdoor groter. De ‘wens’ van het elastiek om weer terug te schieten naar zijn oorspronkelijke toestand van balans en eenheid, wordt eveneens groter.
Of je kunt je een fietspomp voorstellen waarmee je je band oppompt. Hoe langer of harder je pompt, hoe groter het drukverschil tussen de lucht in de band en de lucht erbuiten. De band komt steeds meer onder spanning te staan en de ‘wens’ van de lucht om te ontsnappen wordt groter.

Attractive looks can be deceiving…

Deze ‘wens’ van een vorm om de spanning te ontladen en terug te keren naar rust en eenheid, is wat Walter Russell magnetisme noemt. Daarom noemt hij het Stille Licht magnetisch. Het Magnetische Stille Licht balanceert en controleert de elektrische verdeeldheid, maar het gebruikt daartoe geen kracht.

In het voorbeeld van de golf in het water, zijn de drie punten van rust en evenwicht magnetisch. Dit zijn de horizontale waterlijn, het hoogste en het laagste punt van de golf. En ook de verticale as die deze punten verbindt is magnetisch.

Wat als alles wat we weten over zwaartekracht niet waar is? Wat als er in het universum geen aantrekkingskracht bestaat? Geen kom-naar-mij-want-ik-wil-hebben-kracht, maar alleen een ik-kom-naar-jou-want-ik-wil-geven-kracht? Wat is massa eigenlijk dat zogenaamd andere massa aantrekt?

Er gaat echter geen aantrekkingskracht van deze punten uit. De stille wereld waarin de oorzaak van elke beweging ligt, trekt niets aan. Nemen is niet de oorzaak. HET geeft en dat wat het geeft wordt terug gegeven (zie Walter Russell’s ritmische gebalanceerde uitwisseling voor dummies).

De golf rijst niet omdat de top van de golf het water omhoog trekt. En de golf daalt niet omdat de vlakke waterlijn het water naar zich toe trekt. Het water wordt omhoog gedrukt om plaats te maken voor de kuil, maar verzet zich hiertegen. Het wil naar beneden, terug naar balans. Als de golf daalt duwt het dalende water de kuil omhoog. Het water in de kuil wordt niet aangetrokken door de vlakke waterlijn. Voor iemand die niet beter wist zou het echter wel zo lijken.  

Russell’s magnetisme oefent geen kracht uit. Elektriciteit verricht al het werk. Het kost inspanning om het evenwicht te verdelen in twee tegengestelde condities, zoals materie en ruimte. Deze twee condities staan onder spanning, het liefst willen ze terug naar eenheid. Magnetisme, het terugkeren naar eenheid, gaat vanzelf. Het totstandbrengen en behouden van vormen kost kracht. Zo ook het leven. Maar het afbreken en doen verdwijnen van vormen kost geen kracht. Sterven gaat vanzelf.

(Klik hier om bovenstaande tekst in het Engels te lezen. Zie pagina 9)

Zwaartekracht

Zwaartekracht en magnetisme zijn hetzelfde volgens Walter Russell. Beide zijn het Stille Onzichtbare Licht. Het woord zwaartekracht wordt echter gebruikt voor het stille centrum van een centripetale beweging: een ronddraaiende inwaartse beweging dat van buiten naar binnen samendrukt. In het voorbeeld van de golf is de verticale lijn in het midden van de roterende bult en kuil een schacht van zwaartekracht. Met in het midden van deze schacht het punt op de vlakke waterlijn, het centrum waaromheen bult en kuil zich afwisselen. Het hoogte- en laagtepunt van de schacht en dus van de bult en kuil zijn in dit voorbeeld de magnetische noord- en zuidpolen van de vorm.

Elke beweging wordt gecentreerd door Stilte. In deze Stilte ligt de oorzaak van de beweging, het verlangen om gedachten te concentreren. Het is het Alwetende Magnetische Licht waaruit alles voortkomt. Elke vorm in het universum heeft een centrum van niet waarneembaar licht: onze aarde, onze cellen, een atoom. Rondom dit ‘lege’ centrum vindt een elektrische beweging plaats.

Lichtekracht?

Als je een strandbal onder water houdt en dan loslaat zal er hetzelfde gebeuren als wanneer je een steen boven water loslaat. Beide gaan op zoek naar een omgeving waarmee ze in perfecte balans zullen zijn, een omgeving waarin ze gewichtloos kunnen drijven. Als je een gaatje prikt in de bal stijgt de lucht omhoog en zoekt zijn eigen soort. De steen zou door de korst van de aarde willen vallen als dat kon, maar hij zou niet helemaal naar het middelpunt van de aarde vallen. Op een gegeven moment zou hij een omgeving van gelijke druk of potentiaal hebben gevonden en gewichtloos blijven drijven. Zo ook ‘drijft’ volgens Walter Russell de aarde gewichtloos rondom de zon!

Gewicht is niets anders dan misplaatst potentiaal.

 

Wat wij waarnemen als een aantrekkingskracht tussen massa’s is de zoektocht van vormen naar een gelijke omgeving waarmee ze niet langer onder druk staan.

Valversnelling versus “stijgversnelling”

Als je de strandbal diep genoeg onder water zou brengen, komt er een moment dat hij niet meer naar boven zal willen gaan. De druk van het water en de druk van de lucht zijn dan gelijk aan elkaar. De bal zal op deze diepte blijven drijven of zweven. Net zoals een satelliet, die precies op de juiste hoogte is gebracht, rond de aarde blijft zweven. Als je de bal dan een klein zetje naar boven zou geven richting het wateroppervlak, zou hij zich eerst langzaam bewegen, maar hoe hoger hij komt hoe sneller hij zou gaan. Ditzelfde versnellingsproces zien we in omgekeerde richting ook bij de satelliet die een zetje krijgt en terug naar de aarde valt.

De wet van Newton

Walter Russell zegt dat Newton het maar voor de helft bij het goede eind heeft. De hoge druk toestand van de appel doet hem een gelijke hoge druk toestand opzoeken. Hij valt op de aarde. Als Newton echter maar lang genoeg bij de appel was blijven zitten, dan had hij deze appel geleidelijk zien opstijgen in de vorm van gas. Alle gepolariseerde vormen moeten op een gegeven moment depolariseren en terugkeren naar hun oorspronkelijke staat van eenheid. Ze verliezen hun dichtheid en vervallen. De wet van Newton beschrijft slechts één helft van de groei-verval cyclus van de appel, namelijk die van compressie. Dit universum is echter geen eenrichtings-, maar een tweerichtingsuniversum.

Tweerichtingsuniversum

Dit is een tweerichtingsuniversum van compressie en expansie, van groei en verval. Het Stille Magnetische Licht vormt de ene kant van de universele wip: de kant van expansie (de uitademing). Elektrische spanning vormt de andere kant van de wip: die van compressie (de inademing). Elektrische beweging, de op en neer gaande wip, vindt plaats tussen deze twee uiterste condities.
Dit betekent echter niet dat er twee soorten elektriciteit zijn. De omhooggaande wip is niet een andere wip als de omlaaggaande wip. Elke vorm in het universum klein en groot wordt gecreëerd door één soort elektrische kracht, namelijk compressie. Expansie vindt vanzelf en zonder kracht plaats, steeds meer naarmate de elektrische kracht zwakker wordt.

Walter Russell verzet zich tegen de theorie dat er zoiets bestaat als positief en negatief geladen deeltjes. Een negatief geladen elektron is voor hem net zo onmogelijk als een stil geluid. Of als een golf, zonder bult. Elk zogenoemd deeltje in het universum, zo groot als een ster of planeet of zo klein als een electron, is gelijktijdig en achtereenvolgend aan het opladen en ontladen. Het ademt in en uit, polariseert en depolariseert.
Elk deeltje is gelijk, maar we geven ze verschillende namen als ze zich op verschillende posities van hun weg bevinden. Als wij mensen opgroeien en volwassenheid bereiken veranderen we niet van een positief lichaam in een negatief lichaam. Ook veranderen we niet van Pieter in Steven. Zo is het volgens Russell ook met deeltjes. En ook met de elementen! Elk element zoals zuurstof, goud en uranium is in wezen gelijk, maar bevindt zich in verschillende maten van compressie en expansie.

Dit is een tweerichtingsuniversum, waarin alles zich eeuwig heen en weer beweegt. Alles wat omlaag valt zal weer opstijgen om vervolgens weer omlaag te vallen. Alles wat geboren wordt zal sterven, om vervolgens opnieuw geboren te worden…

(Klik hier om bovenstaande tekst in het Engels te lezen. Zie pagina 15)

Tot zover

Er is zoveel meer te vertellen over Walter Russell’s ideeën, maar er zijn ook nog heel veel andere mensen met ongekende theorieën. Ongetwijfeld zullen de inzichten van Walter Russell in mijn toekomstige berichten nog regelmatig de kop opsteken.

Heb je opmerkingen of vragen over deze post? Schrijf een berichtje in het onderstaande veld!

Share This