“Neem je verantwoordelijkheid” Dit advies krijgen we momenteel van alle kanten toegeworpen. En ja, laten we dit doen! Iedereen lijkt het hierover eens te zijn en dat mag een klein wonder heten in deze tijd. Echter, de ideeën over wat verantwoordelijk gedrag inhoudt lopen helaas wel behoorlijk uiteen. Wat betekent ‘je verantwoordelijkheid nemen’ eigenlijk?

De grote Van Dale

Maar wat nu als datgene waarvan je voelt dat je het moet doen, indruist tegen dat wat van je wordt geëist door gezag? Wat als je, volgens het gezag, zou moeten voelen dat je iets moet doen, maar jij voelt dat je juist iets anders moet doen? Aan wie moet je dan rekenschap geven? Aan het gezag of aan jezelf? Wanneer neem je dan, volgens deze definitie, je verantwoordelijkheid?

Een Engelse insteek

In het Engels spreekt men over responsibility. Response-ability: het vermogen om te reageren of te handelen. Taking response-ability betekent dan dat je je eigen vermogen aanspreekt om te handelen (in plaats van je te verlaten op de handeling van een ander). Dit geeft een andere insteek met betrekking tot verantwoordelijk gedrag. Als wij ons vermogen om te reageren overdragen aan een ander, bijvoorbeeld aan een arts of politicus, nemen we dus geen eigen verantwoordelijkheid. We zeggen: Doe jij het maar, beslis jij het maar, maak jij mij maar beter, vertel jij ons maar wat we moeten doen.

Walter Russell’s ritmische gebalanceerde uitwisseling

In een eerdere blog schreef ik over ritmische gebalanceerde uitwisseling. Volgens Walter Russell heerst in ons universum te allen tijde een perfecte balans. De wereld van de vormen en dualiteit is een projectie van het Stille Licht dat IS. In werkelijkheid bestaat er slechts eenheid. Deze eenheid, dit Stille Licht wordt als het ware gereflecteerd in vele spiegels, zodat er een oneindige ruimte vol lichte en donkere vormen ontstaat. Ons universum is daarmee net een caleidoscoop. (Zie ook mijn blog voorbij de lichtsnelheid.) En al deze vormen, de gehele creatie, zijn samen dezelfde eenheid. Het is onmogelijk dat er ergens een disbalans ontstaat. Vanuit ons perfectief kan het zo lijken, maar vanuit het perspectief van het Stille Licht is alles een perfecte reflectie van zichzelf.

Deze Wet van Balans is de Wet van LIEFDE. Alles wat gegeven wordt, wordt ook weer teruggegeven. Alles wat wij als mens zeggen en doen, krijgen we terug. Wanneer en in wat voor vorm dan ook. Het is meestal niet zo makkelijk om te zien wat het precies is dat we geven. Of waarom bepaalde ervaringen ons teruggegeven worden. En zelfs als we het zien, is het niet makkelijk om onszelf hierin bij te sturen…

Wat heeft dit alles nu te maken met verantwoordelijkheid? ALLES zou ik willen zeggen. Want wie begrijpt dat wat er gebeurt in de buitenwereld een reflectie is van onszelf, begrijpt de ware omvang van onze kracht en onze verantwoordelijkheid.

Onze kracht

Wij dragen het Stille Licht in ons. Beter gezegd: wij ZIJN het Stille Licht. Het houdt onze lichamen bijeen en in leven. Met onze lichamen creëren wij continu dit leven. Er is altijd een perfecte balans in onze creaties, maar wij ondervinden die meestal niet als dusdanig. Dat komt omdat het ons ontbreekt aan kennis en inzicht. We kunnen creëren wat we maar willen. Niet door het simpelweg te willen, maar door met onze wil samen te werken. Dit is wat occulte genootschappen graag voor de rest van de mensheid occult (verborgen) houden.

Geven en terugkrijgen

Zoals ik eerder al schreef is het niet altijd makkelijk om te zien wat het precies is dat we ‘geven’ in een bepaalde situatie. Laten we de situatie nemen waarin we ons ziek voelen en naar de dokter gaan. We willen het liefst zo snel mogelijk af van onze kwaal, maar tegelijkertijd willen we daar zelf niet teveel voor moeten doen. We geloven ook niet dat er veel is wat we kúnnen doen. En dus verlaten we ons op een voorgeschreven pilletje en gaan ‘vrolijk’ verder als voorheen.

Onze onwil en onkunde om onze gezondheid te versterken is dat wat we geven. En dat wat ons wordt teruggeven is afhankelijkheid en ziekte.

Een kwaal is als een alarmbelletje, waarmee ons lichaam ons laat weten dat een ‘respons’ nodig is. Met medicatie zetten we zijn irritante rinkelen uit. Maar de oorzaak van het rinkelen is niet aangepakt en de kans is groot dat er na een tijd grotere problemen ontstaan.

Niemand kan dit beter illustreren dan Bruce Lipton:

Met bewustzijn komt verantwoordelijkheid

Wat je niet weet kun je niet veranderen. Een ziek huisdier kun je pas helpen als je ziet dat het pijn heeft. Wanneer je ziet dat het pijn heeft, vraagt dat om actie. Een reactie, een respons. Wanneer je meer informatie of kennis hebt, kun je gerichter reageren. Dan is jouw verantwoordelijkheid dus groter.
Maar betekent dit dat als je geen kennis hebt, je ook minder verantwoordelijk bent? Of hangt dat dan weer af van de mate waarin je verantwoordelijk bent voor jouw onwetendheid?

Of je nu iets weet of niet, er is altijd jouw reactie, jouw handeling. Jouw geven, die aan je wordt teruggeven. Zo creëren we continu. Het maakt de Wet van Liefde niet uit of je handelt uit kennis of onwetendheid. Het kent ook geen moraal, geen goed en kwaad. Het geeft terug wat gegeven wordt en maakt zich niet druk om de inhoud. Het is de spiegel waarin onze daden gereflecteerd worden.

Iemand die dit ten volle beseft, weet dat hij verantwoordelijk is voor alles wat hij zegt en doet. Dat er niet zoiets bestaat als kleine, onbeduidende of onbelangrijke gebaren. Alles wat hij doet of zegt wordt in de caleidoscoop oneindig gereflecteerd en vastgelegd. En elk gebaar zet rimpels in beweging, die uitwaaieren en zelfs de baan van de meest verre ster beïnvloeden. In wezen is namelijk alles en iedereen met elkaar verbonden en zijn we allemaal één.

Tot zover

Het zou zomaar kunnen dat dit de eerste blog is van een nieuw reeksje. Ik merk namelijk dat ik graag dieper in deze ongekende al dan niet verborgen wetenschap, ookwel Natural Law genoemd, zou willen duiken. Geldt dat ook voor jou? Of weet je er meer van? Ik lees het graag in het onderstaande veld.