Stel je eens voor dat je in een kubus van spiegels staat. In elke richting zie jezelf duizenden keren staan. Je voorkant en je achterkant, om en om. Je ziet een enorme ruimte om je heen, rijen en rijen spiegelbeelden strekken zich uit tot in de verste verte. Bestaat de ruimte die je waarneemt werkelijk?
Nu steek je een hand omhoog en al je spiegelbeelden volgen je voorbeeld. De achtersten in de rij lijken net iets later dan de voorsten, maar is het tijdsverschil er echt?

Game changer

Met de snelheid van het licht is iets vreemds aan de hand. Als een auto voor je op de snelweg 100 kilometer per uur rijdt en jij rijdt 120 (het is ‘s avonds na 19:00), dan zul de auto gaan inhalen. Maar met licht werkt dat niet zo. Ongeacht hoe snel jij je beweegt, het licht zal altijd met 300.000 kilometer per seconde van je af bewegen. (Met 299.792 km/s om precies te zijn.) Dus zelfs als jij 298.000 kilometer per seconde zou gaan, dan nog snelt het licht met 300.000 kilometer per seconde voor je uit.

Einstein kwam met de volgende bijzondere verklaring: de lichtsnelheid verandert nooit, maar de kilometer en de seconde wel! Kilometers en seconden kunnen krimpen en uitdijen. Ruimte en tijd zijn variabel.

Dit gegeven levert situaties op waarin er wel meer wordt verbogen dan ruimte en tijd. Mijn hersens bijvoorbeeld. Maar helaas lijken rondgevlogen en -geschoten klokjes zich keurig in overeenstemming met Einstein’s theorie te gedragen. Ik zeg helaas, want ik zou graag willen dat de zaken meer intuïtief waren en gemakkelijker te begrijpen. Wie niet?

Ik was dan ook hoopvol toen ik twee jaar geleden op een theorie stuitte, die deze zaak vanuit een ander perspectief bekeek. Vanuit een nieuw licht, zogezegd. Een theorie van Dr Manjir Samanta-Laughton.

Introducing Dr. Manjir Samanta-Laughton

Dr Manjir is, vanzelfsprekend, een ongekende vrouw. Van huis uit is ze arts. Maar inmiddels maakt ze al jarenlang naam met haar Black Hole Principle (BHP), oftewel haar Zwarte Gaten Principe. (Meer hierover in mijn volgende blog.) De titel van haar bekendste boek ‘Punk Science’ vertelt je dat ze daarbij niet bepaald in de pas loopt met de gangbare wetenschap.

In haar beroep als dokter voelde Manjir zich niet op haar plek en jarenlang hield ze er een stiekeme hobby op na. In haar spaarzame vrije tijd verdiepte ze zich in nieuwe bevindingen op het gebied van de fysische wetenschap. Ze was op zoek naar de wetenschap achter de persoonlijke spirituele ervaringen die ze al jarenlang had. En tot haar verrassing ontdekte ze dat nieuwe onderzoeksresultaten vanuit haar ervaringen beter te verklaren waren dan vanuit de gangbare modellen.

Vanuit een nieuw licht bekeken

Wie mijn vorige blogs over Walter Russell gelezen heeft, weet dat volgens hem licht helemaal geen snelheid heeft. Licht gaat niet van hier naar daar door de ruimte en ook niet van toen naar nu in de tijd. Licht IS. Oneindig. Overal en altijd.

Dat licht oneindig is veronderstelt ook Dr Manjir. Ze wijst erop dat dit wordt gestaafd door wiskundige berekeningen. Maar als licht oneindig is, waarom nemen we dan de lichtsnelheid waar? Is onze waarneming soms niet juist? En als dat het geval is, wat scheelt er dan aan?

Kan het zijn dat onze zintuigelijke waarneming op de één of andere manier, net als in de spiegelkubus, onlosmakelijk verbonden is aan ruimte en tijd? Kent de perceptie een beperking in dit driedimensionale universum, omdat het als het ware vastzit in een bepaald framework van ruimte en tijd? Dat is precies wat Dr Manjir vermoedt.

Volgens Dr Manjir is 300.000 kilometer per seconde niet de snelheidslimiet van het licht, maar de limiet van de driedimensionale perceptie.

In dit zichtbare universum is onze waarneming, zo zegt ze, beperkt tot vibraties die met een snelheid van 300.000 kilometer per seconde bewegen. Licht kan sneller gaan dan dat, oneindig snel, maar onze perceptie ervan blijft steken op de grens van 300.000 kilometer per uur. Dr Manjir noemt deze grens dan ook de perceptiehorizon.

Oké, ik geef toe dat dit idee weer andere breinbrekers met zich meebrengt. Maar persoonlijk vind ik nu het gegeven dat elke observator (mens of instrument) in dit driedimensionale universum dezelfde lichtsnelheid observeert ongeacht zijn eigen bewegingssnelheid, gemakkelijker te begrijpen. Of is dat vooral, zoals ik al zei: persoonlijk?

…En ik zag een onbeschrijfelijk helder licht…

Volgens Einstein’s speciale relativiteitstheorie zou de tijd ophouden te bestaan voor iets dat zich met de lichtsnelheid voortbeweegt. Er is echter niets dat zich met de snelheid van het licht kan voortbewegen. Niets met massa in ieder geval. Want hoe sneller een object gaat, hoe groter het verzet of de weerstand tegen deze snelheid wordt en des te groter zijn massa. Bij lichtsnelheid zou een massa oneindig groot zijn.

Maar, vragen een aantal wetenschappers zich af, hoe zal de werkelijkheid eruit zien vanuit het perspectief van het licht zelf? Een foton heeft geen massa. En hoe zit het met ons bewustzijn? Ons bewustzijn heeft ook geen massa. Kan ons bewustzijn zonder tijd en ruimte bestaan?

Dr Manjir meent van wel. Door haar eigen mystieke ervaringen is ze ervan overtuigd dat ons bewustzijn verschillende niveau’s, of dimensies kent. In onze driedimensionale wereld nemen we slechts licht waar dat beweegt met een snelheid van 300.000 kilometer per seconde. Maar in hogere dimensies wordt een hogere lichtsnelheid waargenomen. Bovendien schijnt het licht er feller, aldus Dr Manjir. In deze dimensies zijn dingen zichtbaar, die in onze dimensie onzichtbaar zijn. Helderziend zijn de mensen die andere dimensies betreden. Zij zien voorbij ruimte en tijd en nemen wezens waar uit andere dimensies, zoals engelen en geesten.

In the light of consciousness

Vindt de creatie van alles dat wij waarnemen plaats in ons bewustzijn? Creëren wij in deze dimensie zelf tijd en ruimte in onze beleving? In een vaste verhouding, zodat voor elke 300.000 kilometer ruimte die we waarnemen, één seconde tijd beleefd wordt? Dr Manjir meent van wel en ze is niet de enige.

Doe in de spiegelkubus nu eens een lamp aan. Een grote lamp die precies past in de ruimte tussen de spiegels. Het aangaan van het licht is de enige beweging die werkelijk plaatsvindt. Het licht verlaat de lamp en de kubus niet. Walter Russell zegt:

Zit de werkelijkheid op een dergelijke wijze in elkaar? Is de voortgang van licht een illusie? Is alles met elkaar verbonden als een eenheid, waarin alles wat we doen al het andere beïnvloedt? Ik voel dat het zo is. Een besef dat knapt als een zeepbel zodra ik hem vastpak, maar een besef desalniettemin. Wat voel jij? Ik lees graag je reactie in het onderstaande veld!